Klub Literacki

Roman Ryś - żarski poeta.

Urodził się 9 sierpnia 1951 r. w Żarach, w latach 1954 – 1980 mieszkał w Jankowej Żagańskiej, gdzie narodziła się jego fascynacja przyrodą. Od 1981 r. mieszka w Żarach.

Zadebiutował w 1973 r. wierszem „Ojcowizna” w czasopiśmie „Fakty i wydarzenia”.

Od 1978 roku związany ze środowiskiem żarskich poetów. Współtwórca grupy literackiej „Dziewin – Młodzi”.

Publikował wiersze w prasie, w „Nadodrzu”, „Lubuskim Nadodrzu”, „Obywatelu”, „Gazecie Pieckowskiej”, „Dzikim Życiu”, „Gońcu Żagańskim”, w almanachach literackich „Kroniki Ziemi Żarskiej” (edycje: 2000 i 2001) pt. „Zostawić ślad. By czas nie zatarł” oraz Lubuskim Piśmie Literacko-Kulturalnym „Pro Libris” (2005).

Jego wiersze były zamieszczone w antologiach poetyckich pt. „Grzech” (1980), „Nasz czas” (1982), „Sercem pisane” (1992), w antologii poezji ekologicznej pt. „Z Ziemi moja radość” (Kraków, 1995) oraz wydanej staraniem Żarskiego Towarzystwa Kultury antologii żarskich poetów „Dopowiadanie zieleni” (2002).

Wydał tomik wierszy pt. „Zanim umilknie las” (MBP Żary 2003) - czwarta pozycja żarskiej serii poezji. Jego najnowsze wiersze i esej „W poszukiwaniu swojego bioregionu” były czytane w Radio Zachód (2005).

Zdobywca lauru „Złotej Sowy” w konkursie literackim UTW ŻDK w 2016 r.

Jest współautorem kilku publikacji popularno-naukowych o florze okolic Żar i Lubska zamieszczonych w czasopismach przyrodniczych „Chrońmy Przyrodę Ojczystą” (Kraków) i „Przeglądzie Przyrodniczym” (Świebodzin).

Od 2001 r. członek Koła Literackiego ZLP przy Miejskiej Bibliotece Publicznej w Żarach.

Instruktor brydża sportowego w Żarskim Domu Kultury.

między nocą a dniem

między nocą a dniem

rodzi się samotność

prószy księżycowy pył

dymi światło lampy

rdza oblepia metal

skrapla się szkło

a wszystkie przedmioty

milczą przede mną w zmowie

nawet kornik w drewnie śpi

z niezapisanej kartki

po cichu wymykają się litery

sufit rzuca cień

na ten bezsenny wiersz

(antologia „Dopowiadanie zieleni” - 2002)

prośba

schwytana w owal nieba

gwiazdo poranna

prowadź mnie

zdradzony na śniegu

niewinny tropie wilka

prowadź mnie

tańczący beztrosko na wietrze

pyłku topoli

prowadź mnie

ukryta w sercu lasu

pulsująca wodo źródła

prowadź mnie

prowadźcie mnie

prowadźcie

ku tajemnicy stworzenia

której tak naprawdę

nie chcę poznać do końca

(tomik „Zanim umilknie las” - 2003)

piszę do ciebie

piszę do ciebie w deszczu

a każda kropla

zna twoje zmyślone imię

piszę w kwiatach

a każdy płatek rumianku

odpowiada na niespełnione życzenie

piszę w ciszy

a każde przywołany szept

grzeszy zdradliwą wyobraźnią

piszę w słońcu

a każdy błysk wspomnienia

gaśnie dozgonnie w cieniach edenu

(„Pro Libris” nr 2/11-2005)

kiedym przystanął

kiedym przystanął na drodze

która wiodła cieniem zmierzchania

dogonił mnie szafirowy blask

Eos różanopalcej

spojrzenie z oddali

szept zmartwychwstałych drzew

przedwiecznej puszczy

powracające echo dzieciństwa

aromat kwietnej łąki

feeria barw tęczy

krzyk bielika w przestworzach …

jakże chciałbym zawrócić